شهادت حضرت فاطمه(س): در خصوص تاریخ دقیق شهادت حضرت صدیقه فاطمه(س) بانوی بزرگواری که در راه اثبات و دفاع از حق و مقام ولایت به شهادت رسید، روایات مختلفی وجود دارد. بنابراین روایات، هفتاد و پنج روز پس از رحلت پیامبر(ص) یعنی سیزدهم تا پانزدهم جمادی الاول ایام فاطمیة اول و بنا به روایت دیگر نود و پنج روز پس از رحلت پیامبر(ص) یعنی سوم تا پنجم جمادی الثانی ایام فاطمیه دوم خوانده می شود. شب شهادت حضرت فاطمه(س): تمام فرشته های هر هفت آسمان، در آن شب چنان که میگریند، با درخشان ترین ستاره ها، گنبد سبز را زینت می دهند و راهی می سازند، مفروش و نورانی، که از زمین به عمیق ترین و نورانی ترین نقطه لاجورد کشیده شده است. اما در خانه گلین و محقر علی(ع) بساط سوگواری رونقی دو چندان دارد. علی با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا بودن را از نظر می‌گذراند و غریبانه می‌گرید. گاه گذشته را می‌کاود و گاه چشم دل به آینده خیره می‌کند. آینده‌ای که باید بی حضور زهرا از میان حوادث، ناچار عبور کند. و اما یتیمان زهرا(س) در کنار پیکر مادر مویه کنان هر یک به زبانی با مادر خویش نجوا می کنند. براستی چه کسی خواهد فهمید که چه آتشی آن شب، قلب مولا را می گداخت و چه کسی خواهد فهمید که ناله های بی صدای زینب(س)، چه حرارتی را آن شب به دورترین کهکشان ها می کشاند. على (ع)، شبانگاه پیکر پاک فاطمه (س) را غسل داد. تنى چند از پاک مردان و رازداران اهل بیت؛ چون سلمان فارسى، مقداد، ابوذر، عمار و حذیفه، عبدالله بن مسعود ، عباس و عقیل همراه حسن و حسین و على (علیهم السلام) بر پیکر دختر پیغمبرنماز گزاردند. شبانه فاطمه (س) رادفن کردند، على (ع) او را بخاک سپرد و اجازه نداد تا ابوبکر بر جنازه او حاضر شود. على (ع) جایگاه زهرا (س) را با زمین يکسان ساخت تا مزارش شناخته نشود و به روایتى صورت چند قبر بنا کرد تا مزار واقعى مخفى بماند.