رزین‌های وینیل ‌استر اپوکسی (وینیل استر) از تازه‌ترین رزین‌های وارد شده به خانواده‌ی پلیمرهای ترموست هستند. رزین‌های غیراشباع حاصل از واکنش کربوکسیلیک اسیدهای غیراشباع (اساسا متاکریلیک اسید) با اپوکسی­ها نظیر اپوکسی ‌بیس‌فنولA هستند.

رزین­های وینیل استر، رزین­های ترموستی هستند که دارای یک زنجیره پلیمری و یک انتهای اکریلاتی یا متاکریلاتی می باشند. زنجیره رزین­های وینیل استر مشتق از یک رزین اپوکسی، رزین پلی­استر، رزین یورتانی و یا دیگر رزین‌ها می­باشد ‌اما غالبا" رزین­های وینیل­استر تجاری بر پایه رزین­های اپوکسی (با جرم ملکولی­های مختلف) می­باشند. رزین­های اپوکسی وینیل­استر با غلبه بر بسیاری از خواص نامطلوب یا کمبودهای رزین­های پلی استر غیر اشباع مانند مقاومت شیمیایی ضعیف به ویژه در مقابل هیدرولیز، به دلیل گروههای استری نسبتا" زیاد و با غلبه بر مشکلات فرآیندی رزین­های اپوکسی حاصل از ویسکوزیته بالا، سیکل پخت طولانی و سمی بودن برخی سخت کننده ها جایگاه مناسبی در کاربردهای صنعتی مختلف یافته­اند،‌ چرا که علاوه بر خواص شیمیایی خوب و مقاومت به تخریب در محیط­های خورنده، همچنین درمقابل حلال، اسید و آب، این امکان را برای سازندگان فراهم ساخته­اند که بتوانند خواص مکانیکی و حرارتی اپوکسی­ها را با فرایندپذیری راحت و پخت سریع پلی استرهای غیراشباع ترکیب کنند. به علاوه جرم ملکولی پایین آنها در مقایسه باپلی استرهای غیر اشباع امکان استفاده از نسبت بالای پرکننده ها (wt%70-60) را فراهم کرده و منجر به ترکنندگی خوب الیاف می شود. رزین های وینیل­استر از چسبناکی، چقرمگی و انعطاف پذیری خوب، دمای انتقال شیشه ای بالای مناسب و خواص الکتریکی خوبی برخوردارند. مجموعه خواصی نظیر مقاومت عالی به حلال­ها و محیط­های خورنده، چسبناکی خوب، دمای انتقال شیشه‌ای بالای مناسب و خواص الکتریکی خوب موجب شده­اند که رزین­های وینیل­استر به طور گسترده در کاربردهایی نظیر پوشش سطح مانند آستری­های مقاوم به مواد شیمیایی و کف پوش‌ها، استخرهای شنا،‌لوله­های فاضلاب، کانال­ها، دودکش­ها، ستون تجهیزات جداسازی گازهای اسیدی، تانک­های ذخیره حلال، ورنی­ها، چسب­ها، جوهرهای پخت‌شونده با اشعه ماوراء بنفش، ‌پوشش صفحه مدارهای چاپی و همچنین ‌کاربردهای پزشکی و دندانپزشکی به کار روند.